Met La plage des enfants perdus maakte Jillali Ferhati een kleine, indringende en originele film (waarin zijn zuster Souad de hoofdrol speelt) die zich afspeelt in een klein Marokkaans kustplaatsje. Een soort micro-maatschappij waarin traditie alles aan banden legt en met name vrouwen nauwelijks enige bewegingsvrijheid hebben.Hoofdpersoon is Mina, een jonge vrouw, eigenlijk nog een meisje. Ze is zwanger geraakt van een taxichauffeur die haar in de steek laat. Tijdens een ruzie doodt ze, half per ongeluk, haar ontrouwe minnaar. Ze verbergt het lijk onder een hoop zout op het strand. Op slag is haar jeugd voorbij, ze zal nooit meer met de kinderen op het strand spelen, en haar familie wacht een grote schande. Om die schande te voorkomen wordt Mina tijdens haar zwangerschap door haar vader opgesloten in het huis. Zo wil men de omgeving laten geloven dat ze op reis is. Mina’s stiefmoeder doet alsof zíj zwanger is. Mina ondergaat alle binnen een traditionele samenleving denkbare vernederingen.La plage des enfants perdus is een zeer visueel gedachte speelfilm (Variety: `Spectacular pictorial views’) met een intrigerende mengeling van realisme en meer expressieve, fantastische beelden. Jillali Ferhati hecht aan de authenticiteit, de waarachtigheid, van zijn beelden. Hij draaide de film geheel op locatie en werkte met een cast die voor een deel uit amateurs en voor een deel uit professionals bestond (met daarbij plaatselijke bewoners als figuranten). Maar daarnaast maakte Ferhati gebruik van soms zeer vervreemdend, bijna surrealistisch camerawerk en enkele bijrollen die neigen naar het absurdisme. Zo is er bijvoorbeeld de verlamde godsdienstfanaticus die wordt rondgereden in een kruiwagen en te pas en te onpas zijn `wijsheden’ debiteert.