Home less home

Bill Brand ging voor Home less home op zoek naar die plaatsen in New York waar veel daklozen samenkomen. Hij vroeg hen te vertellen wie ze zijn en hoe ze dakloos zijn geworden. De film, een wrange woordspeling op home sweet home, geeft de kijker zo inzicht in de diverse vormen van dakloos leven: de goedkope hotels voor uitkeringsgerechtigden, de shelters (kartonnen dozen, golfplaten en alles dat verder nog als dak boven het hoofd kan dienen) en de kampen waar sommigen zich met hun shelters verzamelen. Wat blijkt is dat, in tegenstelling tot wat veel Amerikanen geloven, de groep daklozen niet alleen bestaat uit drugverslaafden, gekken en nietsnutten. Een combinatie van economische krachten, speculatie met huizen en ondoordacht sociaal beleid zorgt ervoor dat ook mensen die geruime tijd gewerkt hebben van het ene op het ander moment dakloos kunnen worden.De documentaire beelden worden afgewisseld door statistieken (zoals van het aantal daklozen in de grote steden van de Verenigde Staten), sociale fotografie uit het verleden, televisiereportages en tussentitels. De rode draad in Home less home wordt gevormd door de voice-over van Brand zelf, die de kijker als het ware meeneemt in de ontwikkeling die zijn gedachten over daklozen tijdens het filmen doormaken. Brand: `Maar al te vaak wordt de beschuldigende vinger geheven naar de daklozen zelf, en niet naar het systeem dat dit veroorzaakt. Zelfs de daklozen beschouwen andere daklozen als "de ander".'îVariety: `Bill Brand's documentary (...) will blow the whistle on the underside of President Bush's kinder and gentler America'. En Janet Maslin, New York Times, observeerde: `The homeless people interviewed in the film are exceptionally calm, articulate and intelligent by any standard.'