Heimwee naar de dood

Heimwee naar de dood is het tweede filmessay van Ramón Gieling waarin geprobeerd wordt de kracht en invloed van een onmogelijk begrip door te lichten; in dit geval de dood. Waar in Duende (1986) een lezing van Garcia Lorca centraal stond, is in deze film het essay Allerheiligen, Allerzielen van Octavio Paz het vertrekpunt: 'Voor een inwoner van New York, Parijs of Londen is de dood het woord dat nooit uitgesproken wordt, want het brandt de lippen. De Mexicaan daarentegen staat op goede voet met haar, slaapt met haar, maakt haar het hof; ze is één van zijn favoriete speelgoedjes en zijn meest duurzame liefde'.De dood als trauma, en de dood als terugkeer, als heimwee. Eén van de hoofdpersonen in de film, Olga Dondé, een 53-jarige schilderes uit Mexico-Stad, vormt de brug tussen de westerse en de Mexicaanse houding tegenover het leven en de dood. Haar leven staat in het teken van haar pogingen om de eenzaamheid te overleven na de dood van haar moeder, haar broer en haar zoon. Ze bouwde een huis waar ze iedereen die ze liefhad zou samenbrengen, maar met uitzondering van haar dochter Lourdes, is iedereen haar ontvallen, en het huis bleek een droom waarin je niet kunt leven.Andere hoofdpersonen in de film zijn de inwoners van het dorpje Zaachila, in Oaxaca in midden Mexico, onder wie NicolásRamirez, de priester van het dorp en Melecio Varga, 87 jaar oud, die de dood van zijn broer wil wreken.Uiteindelijk blijven alle woorden pogingen om de dood te bezweren; woorden die gedoemd zijn het af te leggen tegen het mysterie van de fysieke realiteit: Melecio droomt zijn dood als een reis zonder bestemming, een denderende trein op weg naar niets.