Flächen, Kino und Bunker

Aan het slot van Flächen, Kino und Bunker, onderdeel van een serie televisieprogramma's over film, doet Bitomsky de volgende uitspraak: 'Il n'y a lieu que le lieu'. Een film dus over de ruimte in de cinema, de rol van de (beperkte) ruimte en locaties in de meesterwerken van onder anderen Buñuel, Lang en Hitchcock.De film opent met het beeld van een hand die probeert om in een zakspelletje de metalen kogeltjes naar de juiste plaats in een miniatuurdoolhof te voeren. Het doel moet bereikt worden door een combinatie van inzicht, intuïtie en toeval. Het zijn de ingrediënten die Bitomsky in de sleutelscènes van beroemde films probeert aan te wijzen.Flächen, Kino und Bunker heeft (net als de andere delen in de reeks) het karakter van een filmessay in wording. Bitomsky zit met enkele medewerkers in zijn werkkamer, omringd door monitoren, videobanden en filmboeken terwijl er een filmploeg bezig is om het werk in wording op te nemen. Bitomsky maakt een film over film en laat tegelijkertijd het filmen zelf zien.Verhalen komen naar zijn idee tot stand door een confrontatie tussen mensen en ruimten, ruimten waar gekeken kan worden (Schauplätzen). Hij toont de claustrofobische kleine kamers in misdaadfilms, of het gebruik door Buñuel in Los Olvidados vaneen nagenoeg lege en kale plek in het landschap. Door fragmenten te herhalen en door ze stil te zetten aan de hand van reeksen stills, demonteert, deconstrueert Bitomsky de scènes om samen met de toeschouwer te ontraadselen hoe ze functioneren. Hij lijkt op zoek naar de geheimen van de cinema, maar beseft tegelijkertijd dat een volledige onthulling het geheim juist doet verdwijnen.