Bron voor de dorstigen heeft meer dan twintig jaar in de schatkamer van de censuur doorgebracht en was al die tijd alleen `bij legende’ bekend. De film werd in 1965 gemaakt maar kon pas in 1987 zijn première beleven en is nog maar heel weinig in het westen vertoond. Bron voor de dorstigen draait in het festival naast Iljenko’s Swan lake – the zone uit 1990.De film is verre van realistisch; volgens de ondertitel is Bron voor de dorstigen een filmparabel. Het is een gevoelige, poëtische film, opgebouwd uit prachtige zwart-wit beelden, deels van documentaire herkomst, deels van een bijna surrealistisch fictieve aard. De film is sterk symbolisch zonder duister of hermetisch te zijn – en handelt over elementaire zaken als leven, dood, trouwen, baren, drinken en eten.Centraal staat een aan de rand van de woestijn wonende man. Zijn familie is uitgezwermd en hij is achtergebleven met visioenen en herinneringen. Zoals de herinnering aan de oorlog, of het bericht van het sneuvelen van zijn zoon. De oude man bereidt zich voor op zijn sterven en laat min of meer zijn leven aan zich voorbij trekken. Volgens een oud gebruik maken de achtergebleven familieleden na zijn dood de waterput schoon.îDe sfeer en techniek van de film doen sterk denken aan de meesterwerken uit de zwijgende periode, zoals De aarde van Dovzjenko, wat wordt versterkt door het gebruik van tussentitels. Het spaarzaam gebruikte geluid is afgepast en sober als bij Bresson. Regelmatig terugkerende treurige oude liedjes bevestigen de melancholisch-dichterlijke indruk van de film.
