Ailleurs et ici

De bijdrage van Alain Klarer gaat over de problematische relatie die Zwitserse cineasten hadden en hebben met de Zwitserse werkelijkheid. Het zich terugtrekken in zichzelf en het verlangen naar het vreemde en andere achter de bergen gebruikt Klarer als leidraad in zijn film. Hij probeert er ook de ‘vlucht in de arbeid’ van de gemiddelde Zwitser mee te verklaren.Vóór de jaren zestig kwam de alledaagse werkelijkheid nauwelijks aan de orde in films; voor de onderwerpen werd geput uit de mythen, de folklore en patriottistische overleveringen. Wilhelm Tell (1921) van Rudolf Walther Fein en Heidi (1952) van Luigi Comencini zijn exemplarische voorbeelden van de heroïsche en idyllische vertekeningen in de Zwitserse cinema. Door cineasten als Jean-Luc Godard, Clemens Klopfenstein, Daniel Schmid, Michel Soutter en Alain Tanner is dat beeld drastisch gewijzigd, zelfs nagenoeg in zijn tegendeel omgeslagen. Deze cineasten schetsten een Zwitserland dat emotioneel gezien onbewoonbaar is en waarin zij leefden als vluchtelingen in eigen land, met een brandend verlangen naar ‘elders’.