Deze film gaat over het leven van Arabieren en Joden aan de rand van het moderne, stedelijke Israël. Centraal staan drie families: een Arabische familie, een Joodse familie en een Arabisch-Joods echtpaar. De film gaat over de manier waarop ze met elkaar omgaan en de manier waarop ze in Wadi Rushmia zijn gekomen, dat nu hun gemeenschappelijk thuis is.
De omstandigheden en persoonlijke geschiedenissen weerspiegelen de bredere sociale en politieke situatie in het Midden-Oosten. Wat de drie families aan elkaar bindt, is dat wat de Joods-Arabische relaties bindt, hun samenleven op dezelfde plaats.
Wadi Rushmia ligt ten Oosten van Haifa in een vallei die loopt van de Karmel-heuvels tot aan de baai van Haifa. Tijdens het Britse mandaat werd het gebied gebruikt als steengroeve. Later werd het verlaten. Vanaf 1948 begonnen diverse groepen zich in de Wadi-vallei te vestigen: nieuwe Joodse emigranten uit Noord-Afrika en Oost-Europa, die uit de tijdelijke immigratiekampen kwamen en Arabieren die uit hun gebieden verjaagd waren. De Arabieren hadden de status van ‘Afwezig Aanwezig’, dat wilde zeggen dat hen het recht op bezit of wonen in hun eigen huizen was ontzegd; afwezig omdat ze op een bepaald moment in 1948 niet in hun huizen verbleven, aanwezig omdat ze fysiek in Israël aanwezig zijn. Omdat de ‘Afwezig Aanwezige’ Arabieren hun bezit niet kunnen gebruiken of wonen in de huizen die ze eigenlijk bezaten, verhuisden verschillende van hen naar Wadi Rushmia om onderdak voor zichzelf te bouwen.
Uit het afval van de steden hebben de mensen er hun huizen gebouwd. Om onder deze omstandigheden te overleven moeten de mensen wel met elkaar samenwerken. En zo ontwikkelen zich tussen Arabieren en Joden goede relaties. De alledaagse problemen creëerden eerder solidariteit dan vijandschap.
