De afstand tot dichtbij

DE AFSTAND TOT DICHTBIJ verbeeldt een periode uit Barbara Meters kindertijd. Toen ze vier jaar was, moest ze als half joods kind onderduiken en ze kwam in een gereformeerd gezin op het land terecht. Ze werd daarmee van een progressief milieu met veel aandacht voor cultuur gezet in een strenge, sobere omgeving. Daarbij miste ze natuurlijk ook de steun van haar ouders. Op die manier heeft ze al vroeg het gevoel gekregen, dat het anderen zijn die maken wat je bent: de maatschappelijke factoren (in dit geval de oorlog, het milieu) zijn bepalend. Die periode is veraf, maar de film is een poging de situatie dichterbij te halen: 'alsof je van tien hoog naar beneden kijkt naar de bodem, waar een barst in zit'. De werkelijke oorlog is niet waarneembaar: 'Wat er werkelijk gebeurt, kan je niet zien' -zij wordt alleen geconfronteerd met de weerslag in een schijnbaar vredige wereld. Het is daarom geen film met spectaculaire gebeurtenissen, maar een film waar de emoties zich onderhuids afspelen. Er is in de film een spanning, die niet naar een hoogtepunt toewerkt, maar die steeds aanwezig is. De herinneringen als kind wisselen wisselen af met de blik vanuit nu, die ook door het commentaar vertegenwoordigd wordt. In het beeld wordt dit vormgegeven door langere (vaak statische) 'afstandelijke' opnames, soms onderbroken door opnames vanuit het kind. In tegenstelling tot sommige van haar films dringt hier de vorm zich niet als zelfstandig element op maar is ondersteunend aan de inhoud.