Na het kind-zijn en het huwelijk gaat de derde speelfilm van Pialat over de dood. In La gueule ouverte sterft een ongeveer vijftigjarige vrouw aan kanker in haar kamer boven een manufacturenwinkel in een stadje in Auvergne. Haar man, haar zoon, en schoondochter zijn getuige van haar einde. In deze film, die vergeleken wordt met Schreeuw zonder antwoord van Ingmar Bergman, laat Pialat ons de doodsangst en de dood van deze vrouw zien, zonder te filosoferen, te moraliseren of sociale kritiek uit te oefenen. Hij toont hoe haar omgeving haar stervensproces beleeft. Daarbij legt hij een heel sociaal systeem bloot.
De medici in het ziekenhuis waar Monique Bastide naartoe is gegaan, verzaken hun plicht en sturen haar naar huis terug. Ze is veroordeeld; haar familie moet het proberen ‘maar op te lossen’. Maar omdat het leven doorgaat, blijven haar man, zoon en schoondochter vastgebakken zitten aan hun eigen kleine problemen.
De man, die altijd al ontrouw is geweest, probeert de jonge klanten in de zaak te versieren en drinkt in het café aan de overkant. De zoon kan niet goed met zijn vrouw overweg en zoekt oplossingen voor zit probleem. De schoondochter kan oude rancuneuze gevoelens ten opzichte van Monique niet opzij zetten. En Monique zelf, nauwelijks nog in staat om te spreken, vindt nog enkele onaangename jaloerse woorden als laatste herinneringen aan haar huwelijksleven. Niemand is echt slecht of gemeen, maar het totale beeld is verschrikkelijk.
Afwisselend is La gueulle ouverte (de titel is ontleend aan de uitdrukking ‘crever la gueulle ouverte’, een grote bek opzetten) gevoelig en wreed, maar het laatste overheerst. Zonder enige concessies te doen aan de commercie, maar ook niet aan gevoelens, toont Pialat in deze film dat de dood van iemand, zelfs van iemand waarvan men houdt, een last is. En als in zijn voorgaande films, betoont Pialat zich ook in deze een zeer precies beschrijver van het leven in de provincie, van sociale omstandigheden en familieverhoudingen.
