In einem Jahr mit 13 Monden

Rainer Werner Fassbinder vertelt over iemands ontmoetingen in de laatste vijf dagen van zijn leven. De film probeert aan de hand van deze ontmoetingen na te gaan of de beslissing van deze persoon, op de vijfde dag dus, geen andere mogelijk maakt, of deze verwerpelijk is, minstens te begrijpen of misschien zelfs acceptabel. Centraal in deze film staat Erwin/Elvira Weishaupt. De film begint op een vroege morgen aan de oever van de Main in Frankfurt. Een man in een uniformjasje en met laarzen spreekt daar iemand aan. Heel openlijk blijkt dat het hier om een homosexuele ontmoeting gaat. Bij de eerste voorzichtige toenaderingspogingen merkt de andere dat de gelaarsde duidelijk een vrouw is, waarop een heftig conflict losbreekt. Nadat de vrouw is thuisgekomen en daar ruzie krijgt met haar vriend, die weggaat en haar op straat achterlaat, ontmoet ze de prostitué 'Rote Zora', die haar meeneemt naar een hotel. Zo beginnen de laatste vijf dagen uit het leven van Erwin/Elvira Weishaupt, een transsexueel die zich ooit ten behoeve van een andere man heeft laten 'ombouwen'. Aan Rote Zora vertelt ze haar levensverhaal: over het leven in een weeshuis, over haar huwelijk en de ontmoeting met Anton Saitz, nu een van de grootste grond- en bouwspeculanten in Frankfurt. Samen met haar trekt ze enkele dagen door de stad en ontmoet daar allerlei personen die in haar bestaan een belangrijke rol gespeeld hebben. Ze bezoeken onder meer het weeshuis waar Erwin is opgegroeid, maken (weer) kennis met Anton Saitz, de man voor wie Erwin zich ooit in Casablanca heeft laten opereren om een vrouw te worden en spreken Erwins vrouw en dochter. Uit de reeks schokkende gebeurtenissen die deze ontmoetingen begeleiden blijkt onder meer dat een terugkeer naar man-zijn voor Erwin/Elvira niet meer mogelijk is. Aanleiding voor de film was Fassbinders intensieve kennismaking met de stad Frankfurt. "Frankfurt is een centrum van gigantische bouw- en grondspeculaties, die ten koste gaan van allen die in de stad wonen." Fassbinders Frankfurt in deze film heeft in elk geval niet gekozen voor het urbane als een concentratie van mogelijkheden om te leven. Hij knoopt bewust aan bij de films uit de jaren '20 en '30, waarin de steden terecht als kunstmatige samenballingen van arbeidskracht gezien werden, die de industriële behoeften in niets tegemoet kwamen. Er is geen sprake van oorlog, maar de mensen voelen zich niet gelukkig met elkaar.