The Silent Cry

In The Silent Cry onderzoekt Dwoskin met subjectieve camera de oorzaken voor het onvermogen van een jonge vrouw om in een levendig en vruchtbaar contact met haar omgeving te komen. De ongeveer dertigjarige Anna heeft er al vroeg onder geleden dat haar ouders haar weliswaar netjes opgevoed hebben, maar zonder genegenheid, zonder nestwarmte. Ze was in de ogen van haar ouders eerder een model voor goed gedrag en schoolprestaties dan een kind. De opvoedingsidealen werden haar aangetrokken als poppekleertjes. In haar pubertijd begon Anna hieronder te lijden. Haar ziekte, waaraan meisjes met een dergelijke opvoeding vaak lijden, is de fysieke uitdrukking van een psychische weigering tegenover de wereld om haar heen. Anna, een leuke, intelligente jonge vrouw, is niet in staat tot liefhebben. Ze leeft in een quasi-totaal isolement, zonder dat haar omgeving dat bijzonder opvalt, want ze speelt nog steeds de haar opgelegde rol van het brave model-kind, de succesvolle jonge vrouw. Dwoskin stelt uit details het mozaïek samen van een persoon, die niet boven het stadium van het masker is uitgegroeid, maar die daar wel onder lijdt.