Le camion

"Ik weet niet waar ik heen ga in de vrachtwagen. Zij, de vrouw uit Le Camion, weet het ook niet. En het maakt ons allebei niets uit. Ik wist niet wie deze vrouw was. Niets. Behalve dit: ik wist, dat er een vrouw stond in de bocht van de weg- ik zag die weg toen ik aan het stuur zat, naar Den Haag- en wachtte op de vrachtwagen en op mij. Wekenlang. Ik wist, dat de tekst zoals die was, tijdens het draaien bewerkt zou worden. Dat de vrouw en de tekst niet vóór de film met elkaar zouden samenvallen. Dat de vrouw pas mèt de film zou gaan bestaan, tegelijkertijd met de film, en net zo lang als de opnamen zouden duren. Meer nog ; dat de vrouw om de film smeekte om te kunnen bestaan. Vóór de film was alles wat ik van haar zag het wachten. Ik kan liefhebben. Ik boog me naar haar toe. Zij niet, zij keerde zich naar het raam. Zij, ze weet niet dat ik van haar houd. Zij, ze weet niet hoe het is om bemind te worden, ze heeft er geen idee van dat iemand van háár zou kunnen houden. Zij, afgewend, kijkt naar buiten. Terwijl ik mij tot haar heb gewend en naar haar kijk. Dicht bij elkaar, allebei gericht naar de buitenwereld. Door haar ogen kijk ik. Door haar neem ik de buitenwereld in me op, dat ik in mij verzwelg. Ik houd van haar. Zij wil niets van me weten. Nog altijd naar de buitenwereld gewend. Ik wend mijn blik af. Ik kijk naar wat zij bekijkt; dat wordt steeds helderder. Haar, ik kan haar niet zien, ik kan steeds haar gezicht niet zien. Wanneer de film op zijn eind loopt, heb ik nog steeds haar gezicht niet gezien. Maar waar zij naar keek, doet mij goed; de film." -Marguerite Duras