Het is verbazingwekkend dat de beste, meest onbeschamende fim met als centraal thema homosexualiteit nu moet komen uit één van de latijnse landen met hun sexuele onderdrukking. A un Dios desconocido is opmerkelijk wat de diepte betreft, in de wijze waarop het verhaal van een eenzame goochelaar van middelbare leeftijd wordt gecombineerd met een sterk politiek thema. We zien hem eerst als een jongen (ongeveer 1937), daarna in deze tijd, nog steeds wanhopig verliefd op de herinnering aan de geliefde uit zijn jongensjaren, bezig met de genegenheid van een politiek gemotiveerde bisexueel. Ze ontmoeten elkaar (één scène vindt plaats bij een vertoning van Dreyer’s Ordet in de filmclub van Madrid), maar de goochelaar verbergt zijn ware gevoelens tot het einde toe (of is dat fantasie?). Gebeurtenissen in het heden, met zijn familie, een buurvrouw die alleen in naam met hem wil trouwen, haar knappe zoon die met drugs experimenteert en die probeert de man te verleiden, verstrengelen zich met zijn verleden. Dit wordt duidleijk als hij terugkeert naar de plaats van zij jeugd: herinneringen, personen blijven hangen, inclusief een minnaar van zijn geliefde. Telkens wordt herinnerd aan een mysterieuze figuur: (Lorca) het object van al hun wensen. Het is een hechte film, prachtig gefilmd, geregisseerd met gratie en begrip en schitterend gespeeld door Hector Alterio als de goochelaar. Een rol die hem de prijs voor de beste acteur in San Sebastian opleverde en die lijkt op die van Peter Finch in Sunday, Bloody Sunday, waar deze grootse film wel wat aan verschuldigd is.
-Brian Baxter
