Fortini/Cani

Beelden, verschillend gegroepeerd en verschillend van lengte, van de Italiaanse communistische schrijver Franco Fortini (zijn vader joods -antifascist-, zijn moeder katholiek) die hardop fragmenten leest uit zijn boek "I Cani del Sinaï", dat hij schreef in de zomer van 1967, vlak na de oorlog in de Sinaï datzelfde jaar en waarop de film is gebaseerd. "Geografische" beelden: een straat in Florence, een monument in die stad, de oevers van de Arno, de synagoge tijdens een dienst, toppen van de Appenijnen waar SS-divisies enkele duizenden italiaanse mannen, vrouwen en kinderen op gruwelijke wijze hebben uitgemoord. "Geschreven" beelden: het dagboek van Fortini -in rode inkt geschreven-, artikelen uit diverse kranten, w.o. L'Unità, over de Italiaanse T.V. in juni 1967. "'Doen als de honden van de Sinaï', uitdrukking van de nomaden die eens zwierven over het hooggelegen plateau van de El-Tih woestijn, ten noorden van de Sinaï. De betekenis ligt tussen 'De overwinnaar te hulp snellen', 'Aan de kant van de bazen staan', 'Te koop lopen met nobele gevoelens'. Op de Sinaï komen geen honden voor. De honden van de Sinaï zijn niet slechts aan mij verwante, Europese medeburgers die hun haat hebben gelucht tegen alles en nog wat (gisteren de Joden, vandaag de Arabieren, morgen de Chinees, de Zuid-amerikaan of de één of andere 'rooie'): zij zijn bovendien een ironische metafoor van hen die ons het meest na aan het hart liggen en onbehouwen vijanden, van hen die blaffend de Tafelen verdedigen van een wet, die geen enkele god ooit heeft ingegeven en die niemand meer kan ontcijferen, zó is zij doordrenkt door bloedbaden uit het verleden." (Franco Fortini, I Cani del Sinaï)