In de kinderkamer van hun jeugd scheppen een jonge broer en zijn zus voor zichzelf een besloten wereld. In haar proces van volwassen worden trouwt de zuster impulsief met een rijke Amerikaan, die ogenblikkelijk wordt vermoord. In het enorme huis recreëert de broer een replica van zijn eigen kamer- de enige atmosfeer waarin hij kan ademen. Als de broer verliefd wordt op een meisje waarin hij een jongen herkent die hij vroeger lief had ontwerpt zijn zuster een plan om zijn liefde te frustreren. Het plan lukt en de broer, die zijn poging om zich van zijn jeugd los te snijden verijdeld ziet, neemt gif in. Zijn zuster, die met hem haar ware liefde verliest, schiet zichzelf dood.
Jean Cocteau over Les enfants terribles:
“Ik was vast van plan het boek nooit voor de film te laten bewerken. Het boek, dat in Frankrijk voor het eerst in 1929 geplubliceerd werd, had zijn eigen weg en legende gevonden. Het had het voordeel dat het nauwkeurig was en toch algemeen genoeg om iedere lezer de gelenheid te geven zich in de karakters in te leven en ze te interpreteren voor zichzelf, en ik was bang om het boek een visuele vorm te geven.
…
Plotseling veranderde ik van inzicht toen in 1949 de jonge filmmaker Jean-Pierre Melville voorstelde die taak op zich te nemen. Hij was nieuw, nog niet beladen met routine. Hij was voor mij een onafhankelijke in een vak dat duizend keer te ondergeschikt is aan techniek.”