La folle de Toujane

Interview met de maker: - Kunt u iets over het ontstaan van de film vertellen? Het is een oud idee. Het scenario is geïnspireerd op iets dat waar is gebeurd: tijdens een bezoek aan een hospitaal voor algerijnse geesteszieken aan het tunesische front tijdens de algerijnse oorlog, samen met docter Fanon, heb ik een jong meisje ontmoet die door de gebeurtenissen gek was geworden en die lichamelijk niet kon verdragen dat ze frans hoorde praten, de taal van de folteraars. In 1960 had ik op dit thema en radiouitzending in Tunis gemaakt, het scenario van het tunesische deel van de film werd in 1962 geschreven. In feite, na [cs]Vingt ans dans les aures[ce] wilde ik een film maken die 'Een hand in de S.A.C.' of 'De geheimzinnige hand' zou heten en die de rol duidelijk zou maken van de zogenaamde 'Service d'Action Publique', een fascistisch getint bureau dat in Bretagne in dienst staat van de gaullisten. Op één stem na kreeg ik een voorschot op de bioscoopontvangsten. Omdat ik wel een voorschot had gekregen op [cs]La fille de Toujane[ce] besloot ik toen tegelijkertijd een film te maken over Bretagne. Wat ik grappig vind, of waar ik eigenlijk heel triest van word, is dat bepaalde critici dezelfde reserves hebben tegenover de manier waarop het lot van Bretagne wordt opgeroepen als de twijfels van de critici tijdens AFRIKA 50 over het zelfbestemmingsrecht van de afrikaanse staten. - Heeft het evenwicht tussen het bretonse deel en het tunesische deel nog problemen opgeleverd? Ja, we hebben ontdekt dat we een te lange film hebben gemaakt. Ik weet nog niet zo goed hoe men een film moet maken, maar dat komt wel... Toch was het onmogelijk veel weg te laten. Sommige mensen hebben me gezegd dat de sekwentie van de cineast die zijn film over de algerijnse oorlog niet kan maken, zoals hij voorwendt, overbodig is. Daar ben ik het niet mee eens. Het is waar dat die sekwentie eigenlijk een zelfstandige korte film zou moeten zijn, maar voor mij was het echt nodig hem in de film te hebben. Waarom? Omdat ik vind dat de intellectuelen de meest verantwoordelijken zijn voor het verraad binnen de franse linkse partijen ten aanzien van de strijd van het algerijnse volk. Als ik die sekwentie niet had gehandhaafd, zou de laatste sekwentie tegen de passiviteit van de bretonse massa ten aanzien van het vertrek van Gilles Servat naar het mijnenveld onrechtvaardig worden. (Met Guy Hennebelle in Ecran 74, no. 30)