Peter Whitehead:
“Als een onderzoeker die aan een analyse begint, zonder te weten wat hij gaat ontdekken, heb ik Niki benaderd met mijn camera. Het was een tocht in nog onbetreden land, ik was me ervan bewust dat ik verblind zou raken en haar volgen, en tegelijkertijd moest ik mijn ogen wijd open houden. Mijn god, en hoe!…In de samenwerking zat een conflict ingebouwd. Voor Niki ging het erom alles herkenbaar te maken en zich tegelijkertijd veilig te stellen. Voor mij ging het om de onderwerping van de cineast aan zijn onderwerp, zijn analyse, en tegelijkertijd de rationalisering van het materiaal om de film veilig te stellen. Een film over twee verenigde wensdromen, een mannelijke en een vrouwelijke. Het was niet altijd gemakkelijk voor Niki dat de film haar recht tegenover die “zelf-onderdrukking” zette die haar onbewust altijd in haar werk als beeldhouwster en schilderes heeft gemotiveerd. Haar lichaam, haar ouders, haar monsters, haar vogels, ze zijn allemaal in Daddy aanwezig.
…
Iedere vrouw die probeert in haar onderbewustzijn door te dringen, zal iets van haar wensdromen in de film terugvinden. De bevrijding van de vrouw is voor alles de bewustwording van de vrouw. Een bewustwording die de mannen tot nu toe hebben weten te onderdrukken. Iedere vrouw die zegt dat ze zich op geen enkele manier in de film herkent bewijst dat ze niet aan die onderdrukking ontsnapt.
…
Als we de onderwerpen van de romans in de 18e eeuw als voorbeeld nemen, dan gaan die altijd over een man die wil weten, wil ontdekken, en de vrouw die niet gekend wil worden, een mysterie wil blijven. Lange tijd, en dat duurt nog steeds voort, hebben de vrouwen het geheim van hun innerlijk met veel zorg omgeven, omdat de meeste vrouwen dit als enige methode zien om onafhankelijk te blijven tegenover die mannelijke onderdrukking…Er zullen dus veel vrouwen zijn die de onthullingen van Niki als verraad zullen zien. Maar ik hoop in de eerste plaats dat er mannen zullen zijn die door Daddy niet ontsteld zullen worden, die gemakkelijker zullen erkennen dat vrouwen ook recht hebben op wensdromen. We leven niet meer in een wereld die uitsluitend door mannen wordt bepaald.
…
Onze maatschappij is een eind op weg de natuur te overwinnen, maar het gaat ten koste van de Eros. Kinderen kennen de Eros, zij worden geleid door het principe van het genot. Het gezin onderdrukt dit onder het motto dat “het leven niet zo is”. We moeten de Eros bevrijden die in ieder van ons bestaat, maar kunnen we dit verdragen? Zullen we niet gek worden? Toch moeten we proberen terug te keren tot de Natuur, tot de Eros.”
Film details
- Productieland
- Verenigd Koninkrijk
- Jaar
- 1972
- Festivaleditie
- IFFR 1974
- Lengte
- 85'
- Medium/Formaat
- -
- Taal
- Engels
- Première status
- -
- Regisseur
- Peter Whitehead
- Scenario
- Peter Whitehead
- Camera
- Peter Whitehead
- Editor
- Peter Whitehead