Composition in Black and White probeert film opnieuw te structureren door de elementen (ritme, geluid, beeld, verhaal etc.) te isoleren en deze elementen op het oog zo willekeurig weer samen te brengen dat de aandacht van de kijker wordt gevestigd op elk shot. De shot of sekwentie apart wordt op deze manier een komplete filmische ervaring –de film een serie (of compositie) van deze individuele confrontaties. Door de film heen zullen kijkers in meerdere of mindere mate door bepaalde sekwenties zich betrooken voelen, afhankelijk van de openheid en energie die zij willen investeren.
Zoals gezegd heeft de film een verhaal (dat ongeveer een vijfde van het totaal gebruikt) als een van de geïsoleerde elementen van de totale ervaring. Dit heeft betrekking op een jong meisje op zoek naar haar vader. Na vijf jaar eenzaamheid en nog een vijf jaar tevergeefs zoeken ontmoet ze bij een waterval een blinde man die ze niet herkent. Zodra ze een woord heeft gesproken, realiseert hij zich dat dit zijn dochter is, maar hij zegt niets. Jarenlang eenzaam levend in de duisternis, zijn bestaan beschouwend, heeft de man geleerd om de relatie te horen tussen het geluid van het water en zijn leven. Hij overtuigt het meisje te blijven en met hem naar het water te luisteren. De volgende twee dagen deelt zij met hem de hoogste vorm van communicatie.
