Nel nome del padre

Interview met de maker: - Ja, zowel [cs]De vuisten in de zak[ce] als [cs]In de naam van de vader[ce] beginnen met beschrijvingen van de omgeving en werken dan naar een climax. Ik geloof dat de cinema bezig is juist die faculteirt teverwaarlozen waarin hij uniek is: De mogelijkheid om een minutieuze, een microscopische beschrijving te geven van een milieu, van karakters, van de gedragingen in hun leven in de alledaagsheid, etcetera. De hedendaagse films vallen meestal binnen een genre. En wayt valkt er in een western te beschrijven dat het publiek nog niet kent? Of in een misdaadfilm? Of in een liefdesgeschiedenis? Men begint meteen met het verhaal, de personen zijn stereotypen, alles wordt een soort spel, een demonstratie van vakmanschap, een onmenselijke spanning, kunstmatig... - Zowel in Franco als in Angelo zit een deel van mezelf. Franco wil zich van het toneelstuk bedienen om het instituut van binnenuit te ontmaskeren en in algemene zin zich te wreken voor alle onrechtvaardigheden, alle angsten die zijn katholieke opleiding en in het algemeen het geloof, hem heeft aangedaan. De positie van Angelo is radicaler: hij zou het publiek willen onderwerpen, hypnotiseren, er bezit van nemen. De psychologische en morele konsekwenties die dit met zich mee kan brengen interesseren hem niet, evenmin als het artistieke resultaat. Aldus geconditioneerd zou hij zou hij het publiek tegen de leiders op willen zetten om op een of andere manier de macht over te nemen. Tenslotte lijkt Angelo te overwinnen, maar dat is slechts schijn. De verwijzing naar de positie van de artiest is duidelijk: een enkele keer kan de artiest inderdaad het bewustzijn van het publiek conditioneren. Maar als zijn betoog niet in een meer algemeen betoog past, in een groter kader van ideeën, in een politieke strategie, wordt hij onmiddelijk uitgeschakeld volgens de oude wet van de aan de macht zijnde bourgeoisie, die alles toelaat omdat zij zeker is de sterkste te zijn. De bourgeoisie weet best dat de sleur van het dagelijkse leven, gescandeerd door de regels die zij heeft vastgesteld, al heel snel elke indruk, emotie of reactie tegen de gevestigde orde uitwist, hoe fel en radicaal ook. (Positif, 137)