La Famillia unida esperando la llegade de Hallewyn

Interview met de maker: - De bedoeling van de film was om op een voor ons zo ongebonden mogelijke wijze een fresco van ons land te schilderen. We wilden Argentinië niet laten zien door een documentair materiaal of door een vastomlijnd verhaal, maar door de film zelf. Onze 'armoedige' manier van filmen is bijvoorbeeld al een element. Wat niet betekent dat we geen 'dure' thema's gebruiken. Maar al delen de machtige filmlandenmet hun establishment-cultuur thema's in naar de productiekosten, daar hoeven we ons in Argentinië toch niet aan aan te passen? - De hoofdfigueren in de film kan je op verschillende manieren zien. Halewijn, de vrolijke boef uit het stuk van De Ghelderode die Breughellandafschuimt om dochters van feodale heren te ontmaagden, is het natuurlijk deel van de argentijnse ziel, bruut, sterk oneerlijk maar niet slecht (wat hij in de ogen van de geciviliseerde mensen waarschijnlijk wel is). Als persoon kan hij dood zijn, maar zijn idee leeft voort in jonge mesen. Hij injecteert met zijn kracht de regeerders, is als zodanig mede te duiden als de Peron van 1945. De familie is het aristocratische deel van Argentinië, met de vader weer als Peron en de moeder als Eva Peron, maar ook als Argentinië in totaal, vooral de godsdienstige, mystieke aspekten van het land. De vader maakt van de dood van Halewijn zijn theater, wat weer een toespeling is op het feit dat dat het volkstheater in Argentinië geëlimineerd is en het restant geïmporteerd theater voor de aristocratie is. Er zijn natuurlijk meer toespelingen: Halewijn wordt binnegehaald als een voetbalheld en voetbalshirts worden gebruikt als shirts bij een politieke kampagne Wanneer Halewijn na het derde orgasme sterft vertelt de dochter haar versie van de ontmoeting in de trant van kindervoorstellingen, wanneer de dochter door de familie wordt geofferd klinkt de patriotistische mars die in 1955 werd gezongen door de groepen die Peron verjoegen. De familie praat in filmtitels terwijlde TV een oude griezelfilm van Bava vertoont, d.w.z. het genre film dat is goedgekeurd omdat het politieke bewustzijn er mee in slaap blijft. Tijdens de diaprojectie moet de familie van de vader alle valse Breughels, Renoirs etcetera als echt erkennen zodat ze ook een onechte foto van de Potemkin als echt herkennen. - De intellectuelen houden niet van de film, de kritiek vindt het samen met 'Alianza para el progreso' de enige echte Argentijnse film en de arbeiders zijn zeer geïnteresseerd, maar zullen hem waarschijnlijk slechts hier en daar via de vakbonden te zien krijgen.