In essentie is het verhaal van Stangerups tweede film hetzelfde als van zijn debuut [cs]Geef God een kans op zondag[ce]: in beide films schiet de mannelijke hoofdrolspeler tekort in zijn poging om andere mesnen te helpen. Maar heeft de eerste film meer het karakter van een zwart/wit documentaire, [cs]Verboden Kussen[ce] is in de eerste plaats een speelfilm in kleur. De hoofdfiguur is hier een psychiater die het geval te behandelen heeft van een meisje in het staatshospitaal dat haar echtgenoot om het leven heeft gebracht. Hoe moet de psychiater het aanpakken? Wat verlangt het meisje? De psychiater kan met haar praten, met haar rond gaan rijden, haar troosten. Maar het enige wat het meisje op deze wereld zoekt is tederheid. Tederheid is ook het enige dat het meisje in staat is te geven. Er wordt in het hospitaal al snel over een verhouding gefluisterd; patiënt en psychiater zullen uit elkaar moeten. De psychiater voelt zich miskend in zijn therapeutische methode en vlucht met het meisje. Maar na een korte gelukkige tijd blijkt het meisje toch geestelijk moeilijker handelbaar dan hij aanvankelijk had gedacht, zo ernstig zelfs, dat hij er angstig van wordt. Kort gezegd gaat [cs]Verboden Kussen[ce] over de poging om te leren leven met zijn beperkingen.
