Die Bitteren Tränen der Petra von Kant

Zoals gebruikelijk heeft Petra von Kant de gelederen van de duitse kritiek over de gehele lengte verdeeld. Maar Petra is zeer menselijk en, afhankelijk van de categorie, zeer modern en nooit smakeloos. Misschien is dit wel een van de beste, zo niet de allerbeste speelfilm van Fassbinder tot nu toe. Het gaat over vrouwen, er is geen man te bespeuren. Zijn film draait rond de liefde, haat, jaloezie, intrigues, een flinke dosis lesbische liefde, maar toch, zoals gezegd, nooit om te walgen. Margit Carstensen in de hoofdrol woont met haar secretaresse in een bizar decoratief huis. Ze scheidde van haar echtgenoot toen ze ontdekte niet meer van hem te houden. Zoals gezegd verveelt Fassbinder nooit. Er wordt een aantal zeer komische opmerkingen gemaakt. Met daarbij een hand vol pseudoliteratuur en een flinke dosis doelbewuste naïviteit kan de film een sukses maken. Mevrouw Carstensen en Hanna Schygulla trekken de aandacht. Het camerawerk van Michael is zeer goed en alle andere bijdragen zijn van niveau. Zelfs de geluidsband trekt de aandacht. (Variety, 1972)