Florìan Jur’jev was geen echte filmmaker, hoewel bewegende beelden en de interactie tussen licht en geluid een belangrijke rol in zijn kunst speelden – die je ultieme expanded cinema zou kunnen noemen. Jur’jev was een schilder die een uitgebreide theorie over kleur en muzikaliteit ontwikkelde. Hij was een architect wiens beroemdste creatie ook als bioscoop werd gebruikt en was bedoeld voor het houden van wat hij lichttheateruitvoeringen noemde. En als echte man van de 20ste eeuw maakte hij natuurlijk ook films, zonder de behoefte te voelen die te voltooien.
Hier, in Radynski’s essayistische lofzang op zijn unieke bijdrage aan het modernisme, een leven gewijd aan het trotseren van orthodoxie en conformisme, krijgen we voor het eerst een uitgebreid beeld van deze pareltjes die smeken om onthuld te worden – als ander aspect van dit veelzijdige genie.