Agate mousse

Een bezoek aan een cosmetische kliniek, de ontdekking van een knobbel in zijn zaadbal en een zweertje in zijn mond confronteren filmmaker Salim Mourad met vergankelijkheid en verval in dit onbeschaamd navelstaarderige filmessay. ‘De Beiroetse Salim’ is de laatste in een lange lijst met namen van uitgestorven diersoorten die hij opsomt tijdens een potje liefdeloze Grindr-seks.

Na zijn overlijden, dat zich zonder verdere omhaal of uitleg voltrekt, zien we Salims beeltenis terug op een expositie van een pretentieuze fotograaf. Terwijl die – als de vrucht van een romance tussen Jean-Paul Belmondo en James Dean – met een sigaret tussen de lippen nonchalant tegen de muur van de galerie hangt, merkt een bezoeker op dat het ronde passe-partout waarin de doodsportretten zijn gevat, doet denken aan film. Waarna het filmframe diezelfde cirkelvorm aanneemt, ditmaal met Salims vriendin Tamara in het brandpunt.

Wat volgt, is in meerdere opzichten een slang die in zijn eigen staart bijt: zowel maker als werk refereren onophoudelijk aan zichzelf, en in de eeuwige cyclus van geboorte en dood worden Salim en Tamara uiteindelijk hun eigen voorouders. Het naakte, queere lichaam speelt in dit slotdeel van Mourads Linceul-trilogie − waaraan de korte films Linceul (2017) en Cortex (2018) voorafgingen − opnieuw een opvallende rol. Met een combinatie van schilderachtige beelden, vormexperimenten, mythische motieven en filosofische commentaren bezweert Agate mousse op esthetische wijze de angst voor het eindige.