Fango

Het tegenshot van de dromerige, op Parijs lijkende stad Buenos Aires toont de arme achterstandswijken rond deze stad, waar ruim tien miljoen mensen wonen. Deze onveilige voorsteden vormen de achtergrond voor een western vermomd als sociaal drama, waarin twee onvergetelijke personages op tragische wijze naar een laatste krachtmeting gedreven worden. Alles wat plaatsvindt voordat Nadia, een soort bendeleidster, en El Brujo, een wegkwijnende heavy-metalzanger, het tegen elkaar opnemen, komt neer op een staaltje onvervalst ethos dat zelden vertoond is in film. We vangen een glimp op van een soort gezinsleven, van een aantal gedragscodes binnen leefgemeenschappen en van een soort rechtspraak buiten de instituties om. 

Alle personages zijn geweldig, van de muzikanten die een 'tango-trashband’ vormen tot de leden van de verschillende bendes die deze buurten bewonen. De sociologische precisie van het verhaal vindt een onontbeerlijke pendant in Campusano's formele en narratieve accuratesse, inclusief fade-outs in de eindscène, die wijzen op de poëtische instelling van de regisseur.