Selbstkritik eines bürgerlichen Hundes

Geen idee of proletarische revoluties doorgaans beginnen met romantische verlangens, maar in Julian Radlmaiers absurd-komische Selbstkritik eines bürgerlichen Hundes lijkt dat idee niet vergezocht. De film begint met het relaas van de hond uit de titel, die in een raamvertelling uitlegt hoe hij van een werkloze communistische filmmaker veranderde in een viervoeter met een hang naar filosofische bespiegelingen.
Niet in staat geld te vinden om zijn nieuwe project te financieren, liegt de jonge Berlijnse regisseur Julian tegen uitwisselingsstudent Camille dat zijn baantje op het platteland een onderzoek is voor een volgende film. Als Camille aanbiedt te helpen, ziet hij zich gedwongen de leugen vol te houden. De plantage blijkt niet de proletarische idylle waarvan hij had gedroomd, maar gelukkig zorgt de wederopstanding van Franciscus van Assisi voor spirituele inzichten en een nieuw levensdoel. Radlmaiers theatrale stijl is duidelijk geïnspireerd door de films van Werner Schroeter (wiens assistent hij ooit was), maar hij voegt er een vette knipoog naar Rossellini en het neorealisme aan toe.