La última tierra

Een eiland van stilte in een zee van geluid: zo wordt de dood geïntroduceerd in La última tierra. Met zijn speelfilmdebuut verloochent Pablo Lamar zijn achtergrond als geluidsman niet. In lang uitgesponnen, statische shots eist de compositie van omgevingsgeluid minstens zoveel aandacht op als het zorgvuldig gekadreerde beeld.
Een man zit aan het sterfbed van zijn vrouw. Hij voedt haar, waakt bij haar en stelt haar gerust. Nadat zij in de vroege ochtend het leven laat, verzorgt hij haar lichaam. Liefdevolle, kalm uitgevoerde handelingen roepen de relatie op tussen twee mensen die samen een heel leven hebben gedeeld en nu voor altijd van elkaar gescheiden zijn. Zij is uit de tijd gevallen, waarin hij stuurloos verder moet. Terwijl hij houvast zoekt in praktische daden – het graven van een graf, het wassen van de overledene – welt in hem een verdriet op waarvoor de traditionele rouwrituelen tekortschieten. Hij antwoordt met een gebaar dat even radicaal is als de dood zelf.
In overeenstemming met de strakke vorm is ook de vertelling tot zijn essentie teruggebracht: de leefwereld van de geliefden bestaat uit niets meer dan hun eenvoudige huisje, de omringende natuur en elkaar. Zowel de films van Carlos Reygadas als het vroege werk van Lisandro Alonso resoneren sterk in Lamars impressionistische aanpak, met ruime aandacht voor het fysieke aspect van de band tussen de personages onderling en hun relatie met de omgeving. Winnaar Hivos Tiger Awards Special Jury Award 2016.

• 

• 

• 

•