Hugo

Met in het achterhoofd zijn 12-jarige dochter heeft Scorsese Brian Selznicks kinderboek vertaald tot een ontdekkingsreis naar de roots van de film. Hij pakt dit zowel letterlijk en figuurlijk aan: enerzijds is het een evocatie van de glorieuze en tegelijkertijd tragische carrière van Georges Méliès, anderzijds is het een speelse conceptualisering van filmische middelen zoals het begrip van tijd, mechanische beweging en de illusie van diepte.
Het bladeren door een oude blocnote transformeert tot een flipbook, een panorama van Parijs wordt plots een lichtfestival: tijdens zijn ode aan de oude, analoge film toont Scorsese zichzelf ook als meester van de digitale film.
Centraal staan evenwel immer de acteurs. De film bevat daarnaast nog enkele hints naar het grotere historische verhaal. Een van de beelden die zich op het netvlies branden, zijn de foto's van de van het front teruggekeerde, getraumatiseerde soldaten uit de Eerste Wereldoorlog.