El cielo, la tierra y la lluvia

Jonge filmmakers hebben de Latijns-Amerikaanse cinema de afgelopen jaren grondig vertimmerd. Vooral Argentijnse en Mexicaanse regisseurs maakten furore op de grote filmfestivals, met zeer plaatsgebonden, maar universele verhalen; aards en spiritueel tegelijk. De eerste speelfilm van Torres Leiva levert een eigenzinnige, pure bijdrage aan deze nieuwe Latijns-Amerikaanse golf.
In het zuiden van Chili, op een dunbevolkt eiland waar het klimaat niet zoveel verschilt van het Nederlandse, volgt hij de eenzame levens van drie vrouwen en een man. De lyriek van Torres is zelfverzekerd en bescheiden, zijn mise-en-scène is beeldschoon en rustig, gedragen maar zonder effectbejag, zijn personages ontroeren in hun eenzame, precieze eenvoud.
Torres Leiva: 'Dit is een film over het opgaan van de mens in zijn omgeving. Ik wilde dat het verhaal zich zou afspelen in een kort tijdsbestek, badend in stilte. Het is bedoeld als een uitnodiging aan het publiek om binnen het verhaal dat ik geschreven heb, andere mogelijke verhalen te bouwen die niet in de film zitten. Ik hoop dat ik er in slaag om het publiek te ontroeren en te raken. Ze zullen zich moeten bevrijden van de gebruikelijke, rationele benadering van films, en zich laten gaan, meegedragen door beeld en geluid. Als men dit project in een concept zou moeten samenvatten, zou ik durven stellen dat het een film van "ommetjes" is: geestelijk, virtueel, te voet, in de auto, op veerboten ...' (GT)