Viva

Viva, over de avonturen van een verveelde huisvrouw die rond 1970 in Californië deelneemt aan de seksuele revolutie, heeft vele kwaliteiten en charmes, en een deel daarvan heeft te maken met de campy vorm. Zo is er de eindeloze zorg die aan de kleurrijke decors, de kostuums en kapsels is besteed. Filmmaakster Biller deed er jaren over om alle even kleurrijke als bizarre kledingstukjes en attributen bij elkaar te zoeken. En de lichamen van acteurs en figuranten lijken uit de tijd van vóór de fitnesscultuur te stammen - in Californië geen eenvoudige opgave.
Biller nam ook nog eens de hoofdrol op zich. Barbie is jong, nieuwsgierig en naïef. Als haar man vertrekt naar een skioord gaat ze op zoek naar liefde of, ja, iets of iemand die bij haar past. Samen met een avontuurlijk ingestelde vriendin komt ze eerst terecht in een bordeel, dan bij een marihuana rokende nudist/goeroe, vervolgens bij een glamourfotograaf - en overal is men maar op één ding uit.
De scènes volgen elkaar in kalm, relaxed tempo op, geheel in de traditie van genrevoorbeelden als Radley Metzgers’ Camille 2000. Uiteindelijk komt een allesbehalve oppervlakkige fascinatie boven water: veertig jaar verbeelding van seksuele moraal en vrouwenemancipatie in media, kunst en film kunnen wel degelijk met geheel nieuwe ogen gezien worden. En hadden we al gezegd dat de film gedraaid is op 35mm? (GT)