Still Life

Jia Zhang-ke, de jonge chroniqueur van veranderend China, draaide zijn films tot nu toe in Peking en de provincie Shanxi. Voor Still Life, een van de meesterwerken van het afgelopen jaar, trok hij naar Sichuan, waar de gigantische Drieklovendam in de Yangtze-rivier zijn voltooiing nadert. Hij kwam met twee films terug: het als documentair te boek staande Dong (zie hiernaast) en het complexe, metaforische en formeel uitdagende Still Life.
Het decor is de stad Fengjie, waarvan grote delen al gesloopt zijn. Binnen korte tijd zal het stijgende water alles verzwelgen. De verwoesting wordt getoond in soms overweldigend realistische beelden (dit is een film die HD gebruikt als de weg en de waarheid, en niet als goedkope vervanging voor celluloid). In deze door mensenhanden gemaakte hel, symbool van een maatschappij die niet kan wachten de laatste resten geschiedenis in te ruilen voor ‘vooruitgang’, volgen we twee verhaallijnen. Een mijnwerker uit het noorden (Han San-ming) is op zoek naar zijn vrouw (en dochter), die hij in geen zestien jaar gezien heeft. En een vrouw uit Shanghai is op zoek naar haar echtgenoot, die ze om een scheiding wil vragen.
Veel meer dan de gefragmenteerd tot de kijker komende ontwikkelingen - die uiteindelijk bijna optimisch uitpakken - zijn het landschap en de (arbeiders)lichamen het echte onderwerp van ‘speelfilm’, waarvan de Chinese titel ‘Het goede volk van de Drie Kloven’ betekent. (GT)