Ich denke oft an Hawaii

Ruth R. is een vrouw van 42 jaar oud. Ik leerde haar kennen, toen ik naar Berlijn kwam. Haar kinderen Carmen en Tito speelden elke dag op de binnenplaats. Ze waren erg schuw, vooral het meisje. Carmen was toen iets bijzonders door haar exotisch uiterlijk (er waren nog maar weinig Turkse arbeiders). De kinderen hadden een Puerto Ricaanse vader, die beroepsmilitair was en drie jaar met Ruth samenwoonde. Ik kwam op het idee om met Carmen een film te maken, over haar leven en over haar dromen. Ze was nu net 16 jaar. Ik stelde het haar voor en ze ging akkoord, ja, ze was zelfs een beetje enthousiast. Nu is Carmen 16 jaar. Ze wilde een tijdland danseres worden. Carmen droomt van een warm land met veel zon. Ruth luistert naar Hawaii-muziek. Carmen zit in haar kamer. Tito zit in zijn kamer. De moeder heeft geen kamer. Het woonklimaat waarin Carmen, Tito en de moeder leven, is stereotiep voor honderden kamers, waarin hetzelfde televisieprogramma aanstaat en de mensen op hetzelfde moment lachen of zich aan dezelfde dingen ergeren.