Tamako leest een stripboek. Tamako speelt een computerspel. Tamako kijkt naar het nieuws en verzucht dat het niets wordt met Japan. Tamako eet de maaltijden die haar vader met veel zorg voor haar klaarmaakt, maar bedankt hem niet. Laat staan dat ze een poot uitsteekt in de sportwinkel waar ze boven wonen en die hij overdag draaiende houdt. Kortom: Tamako staat op pauze. Dat bevalt haar vader maar niets, maar ook hij heeft het inmiddels opgegeven er iets van te zeggen. Na enkele grotere films keert regisseur Yamashita Nobuhiro met Tamako in Moratoriumterug naar de intieme schaal van zijn vroegere werk. Gedurende de loop van de vier seizoenen die de film bestrijkt, krijgt Tamako zo af en toe toch te maken met klanten, zoals de jonge Hitoshi, en kennissen, zoals de lerares met wie haar vader een afspraakje had. Hoewel dit alles zo subtiel is gefilmd en gespeeld dat het bijna onmerkbaar is, verandert er wel degelijk iets.