Le monde vivant

Le monde vivant is een sprookje voor iedereen en alle leeftijden -maar daarbij moet worden vermeld dat er voor degenen onder ons met een voorkeur voor intellectuele zelfspot en droogkomisch minimalisme extra te genieten valt. Een jonge man, Nicolas, vertrekt van zijn ouderlijk huis op een -ook voor hem -onbekende queeste. In het bos ontmoet hij de Dappere Leeuwenridder, in gezelschap van zijn trouwe Leeuw. De Leeuw wordt gespeeld door een vriendelijk kijkende labrador, die overigens wel over een uitstekende leeuwenbrul beschikt. Waarmee maar gezegd wil zijn dat Green erin slaagt om ons ervan te overtuigen dat we naar een middeleeuws ridderepos zitten te kijken -ondanks de alledaagse kleding van de ridders en het bij gelegenheid bezigen van anachronistisch taalgebruik en ironische verwijzingen (het monster dat in het woud `even voorbij de Lacaniaanse heks' woont). Le monde vivant kent betoverde bomen, kinderetende monsters, schone dames, een heus kasteel en iedereen is moreel gebonden aan het ooit gegeven `woord'. Daar, in de plagend gepresenteerde queeste naar de betekenis van het 'woord', van de 'mythe', het 'geluid', de 'perceptie', kan -niet móet -de achterliggende betekenis van Le monde vivant worden gezocht.