Bérénice

Met het maken van dit opmerkelijke stuk ‘theater op film’, in samenwerking met het Avignon Festival, verliet Ruiz zijn project het verzamelde werk van Racine op Super 8 te verfilmen. De absoluut opmerkelijke acteurs lezen de tekst op doek, niet meer dan de tekst, en vrijwel alle tekst van Bérénice. De geringe modernisering is geen voorwendsel om er een typische Ruiziaanse rebus van te maken. Hij kiest, tegelijkertijd, voor grote eenheid en grote rijkdom: iedere scène vindt een nieuw effect uit, een nieuwe manier om de scène te spelen, maar de esthetiek van schaduw en licht zorgt voor de algehele eenheid.Ruiz koos Bérénice juist omdat het de enige Racine-tragedie is die niet eindigt in een slachting. En toch worden de personages gepresenteerd als schimmen, ‘dode zielen’. Deze ambience van over het graf heeft een relatie tot een dubbelzinnigheid die sommigen al opmerkten bij Racine: de mogelijkheid dat de personages reeds dood zijn. Als men het toneelstuk en de film samenneemt, lijkt het er alleszins op dat het drama reeds uitgespeeld is, en wij getuige zijn van zijn post-mortem vertegenwoordiging.Bérénice gaat over een onmogelijke ontmoeting, onmogelijke harmonie: een tragedie van gesloten deuren. Ruiz’ typische intellectualisme krijgt enorm cachet door een onverwachte lyriek; zelden heeft zijn werk zulke emotionele hoogten bereikt. -Olivier Curchod