Kiss Me So Long I Can't Breathe

Een hippe variant op het genre van de gangster-hitman-film dat, naar hier weer eens blijkt, zich leent voor eindeloze variatie en deconstructie. De in Japan geboren Koreaan Kim Taegwan wilde een mix van invloeden uit de Hongkongse, Koreaanse en Japanse cinema verwerken tot een nieuw genre binnen de Aziatische film. Of hij daarin is geslaagd valt nog te bezien, maar wel is duidelijk dat hij een vlotte, visueel virtuoze en humoristische film heeft gemaakt in een genre dat weliswaar niet nieuw is, maar wel vol vitaliteit. De film draait om drie personages die allemaal hun eigen versie hebben van eenzelfde gebeurtenis (een verhaalstrategie die in de filmgeschiedenis bekend staat als het Rashomon-model). De lonely hitman Yamazaki zit alleen in een kamer. Hij moet de volgende dag een yakuza-baas van een vijandige gang vermoorden. Hij is uiterst nerveus en ter afleiding belt hij een call-girl. Tegen de regels van zijn professie in vertelt hij de jonge prostituee Yurika wie hij de volgende dag gaat vermoorden. Tegen de regels van haar beroep in vraagt zij hem om elkaar weer te zien. Als Yurika de volgende dag uitgerekend het beoogde slachtoffer als klant blijkt te hebben, en Yamazaki met zijn revolver bij de deur staat, kan Kim Taegwan putten uit een grote hoeveelheid materiaal en invalshoeken om de gebeurtenissen vanuit een veelheid aan perspectieven en lustig heen en weer springend in de tijd in beeld te brengen. (GjZ)