In zijn eerdere film Mienai/Blind Alley, ook in dit programma opgenomen, streefde Riju Go het perfecte bedrog na. In Berlin gebruikt hij fake documentaire elementen om zijn verhaal te vertellen, maar het gaat hier niet om het bedrieglijk effect daarvan, maar om het bereiken van een narratieve authenticiteit en levendigheid. Het verhaal over de plotseling verdwenen prostituée Kyoko wordt uit puzzelstukjes opgebouwd; sommige van die stukjes zijn gewoon speelfilm (wel door cameraman Shinoda Noboru in een vlotte documentaire stijl gedraaid), andere stukjes zijn rasechte mockumentary, of zelfs fake-in-fake documentaire als de kijker een televisiereportageteam volgt. Het personage van Kyoko wordt op een indirecte, maar effectieve manier opgeroepen door de mensen die naar haar op zoek gaan en zo in aanraking komen met de schemerwereld waarin zij leefde. Kyoko was in haar omgeving zeer geliefd. Haar aanstekelijke goede humeur spreidde zich als een warme deken uit over de mensen die ze ontmoette. Kyoko leek een ongecompliceerd, dartelend en een beetje lichtzinnig kind-vrouwtje, maar naarmate Riju meer stukjes van de puzzel prijsgeeft, krijgt de film een steeds minder luchtige toon. De mensen die zo hardnekkig naar Kyoko zoeken, vinden in de eerste plaats iets over zichzelf.Typerend voor de hedendaagse hyperrealistische Japanse cinema worden de meer grimmige en agressieve momenten niet overgeslagen. De titel van de film slaat op een amulet van Kyoko dat was gemaakt van een stukje steen uit de Berlijnse muur. (GjZ)
