Nadie dijo nada

Nadie dijo nada was een opdracht van de Italiaanse televisie en het was het enige project dat ik toen onderhanden had. Omdat ik er vanuit ging dat de Italiaanse televisie niet de geëigende plaats was om de politieke problemen van Chili aan de orde te stellen, wilde ik geen politieke film maken. En omdat zowel mijn (socialistische) partij als ikzelf kritisch stonden tegenover de theoretische opstelling van het Volksfront, was de Italiaanse televisie zeker niet de aangewezen plaats om politieke ontwikkelingen in Chili te bekritiseren. Deze film had meer te maken met mijn persoonlijke interessen: hij ging over specifiek Chileense manieren van doen en een van de thema's was nationalisme, dat onder de Unidad Popular een ondergeschikte rol speelde. Met deze film keerde ik terug naar de wereld van Tres tristes tigres, naar een groep mensen, in dit geval schrijvers, die in hun eigen werkelijkheid leven en geloven dat dat Chili is. (Interviwe Bolzoni) Nu de nieuwe Chileense regering imperialistische neigingen vertoont en Peru bedreigt, zou het misschien interessant zijn om de stereotypen die in de film voorkomen te bestuderen -in 1972 had het materiaal van de film geen duidelijke politieke betekenis. Maar doordat ik deze film binnen het budget maakte, werd ik in staat gesteld om La Expropiación en Realismo Socialista te maken. (Interview Pick, 1974)