Orestiade Africano

"Pier Paolo Pasolini doet alsof hij notities maakt voor een film die in Afrika opgenomen zal worden, geïnspireerd op de Oresteia, de bekende tragedie van Aeschylus. Uitgaande van een concrete opzet laat hij beelden zien van het Afrika van nu terwijl hij ons eraan herinnert dat het doel van zijn reis naar Afrika is de mogelijkheden bestuderen van het maken van een moderne film gebaseerd op de antieke tragedie. In het eerst deel van de film, die begint met het beeld van Pasolini dat weerspiegeld wordt in een winkelruit, vat hij de fundamentele gegevens van het verhaal van Agamemnon samen. Dan gaat hij de eventuele gezichten van de karakters die met de tragedie te maken hebben voorstellen: vele verschillende gezichten, elk van hen maakt deel uit van het globale idee dat Pasolini over een karakter heeft: Agamemnon, Orestes, Klytaemnestra, de Furieën, Euminides; in het kort, al die verschillende elementen die modern Afrika de inspiratie van de regisseur kan bieden. Binnen dit spel van 'opgelegde' fictie heeft de regisseur al twee fundamentele elementen van de tragedie aangegeven; het verhaal en haar mechanismen; de suggestie van gezichten en de natuurlijke omgeving. Maar dan is er oorlog, de oorlog van Troje, het vuur dat de stad verbrandt, de gewonden, de doden; plotseling worden we naar de werkelijkheid teruggebracht met de schokkende stukjes film over Biafra, terwijl de verteller de suggestie doet: Deze stad zou Troje kunnen zijn, deze zouden de gewonden en de doden kunnen zijn, dit het gevangenkamp...dit de geplunderde stad. Een stem vol pijn klinkt op uit de achtergrond en becommentarieert dit deel: het is de saxofoon van Gato Barbieri, in een coherent stuk jazz dat speciaal voor de Orestiade werd geschreven en uitgevoerd. De feitelijke tekst van de Oresteia wordt nauwgezet en gekweld gezongen door twee beroemde Afrikaanse zangers. Na deze variatie, onverwacht hoewel welkom, keert de verteller terug naar het verhaal en presenteert plotseling de hoofdpersoon van de tragedie, Orestes, een jonge student van vandaag. Tot nu toe leek de film een verzameling filmische notities uit de losse hand, van herontdekte herinneringen, van voorstellen, nu laat de film zich zien zoals hij is: een heldere, verstandige interpretatie van Aeschylus' Oresteia overgeplaatst naar het Afrika van vandaag, en daarbij goed rekening houdend met haar moderne problemen en haar lijden. De acteur die door Pasolini is uitgekozen om Orestes te vertegenwoordigen leidt ons naar de begraafplaats van zijn vader; in feite keert de film vanaf dit moment terug naar haar fictieve schema, met uitzondering van het einde dat gewijd is aan het Afrika van vandaag en de toekomst van de Afrikanen." -Introduktie van Intensive Cinema