Topos kraniou

Het idee om, na De draken, opnieuw een grote legende als onderwerp te nemen, een legende die uit de geschiedenis voortkomt en die geschiedenis maakt, de legende van Christus, zou of een grote onbeschaamdheid zijn of een bewijs van kinderlijke naïvitiet als de film niet meer zou doen dan deze mooie legende illustreren. Maar Aristopoulos wil de Heilige Schridt niet uitleggen noch illustreren, het Evangelie geeft hem zowel het excuus als het alibi om iets te zeggen dat niet direct in relatie staat tot het Evangelie zelf. Desondanks zijn de beschrijvingen in de film wel degelijk gebaseerd op de evangelieën en dit zou kunnen leiden tot de eerste misvatting: is dit niet de twintigste editie van de geïllustreerde Bijbel? Absoluut niet. Juist omdat het onderwerp van de film noch de legende noch het verhaal van Christus is. Het is de poëtische beschrijving van een plaats, een plaats van martelaarschap en waardigheid, in het Hebreeuws genoemd “Hoofdschedelplaats”, in de Helige Schrift “Golgotha”.
Toch is in de taal van de symboliek en de poëzie Golgotha niet alleen de heuvel waarop een rebel of godslasterlijke zoon van God ter dood werd gebracht. het is in het algemeen de plaats van het martelaarschap. Maar Hoofdschedelplaats is een bepaalde plaats van martelaarschap die de dimensievan een symbool heeft gekregen: terwijl het symbool Golgotha alleen verwijst naar de dood van Christus, verwijst Hoofdschedelplaats naar de dood van al degenen die hier werden geëxecuteerd en in het algemeen naar de plaats van executie zelf.
…
Terugkerend tot de film valt het op dat de regisseur niet alleen Emmanuel (en niet Christus genaamd!) menselijk heeft gemaakt maar absoluut aards. De Christus van de film is een eenvoudige boer die na de opstanding weer aan het werk gaat in de fabriek. Hij is een verstotene die van de ene verlaten plaats naar de andere zwerft in zijn pogen te overleven. De held van de film blijkt tenslotte niet Emmanuel maar de plaats waar hij geboren is, klem wordt gezet en tenslotte wordt gedood. Daarom de nadruk van de regisseur op deze dood.
…
Aristoploulos’ film zal ongetwijfeld zijn plaats innemen in de magere geschiednis van de Griekse cinema, ondanks het oordeel van de commissie van het Saloniki Festival, die opnieuw heeft bewezen alleeen iets van film te begrijpen als een film gebaseerd is op een roman en deze roman nauwkeurig navolgt. Het zou natuurlijk nog slechter kunnen. In dat geval hadden ze de film helemaal geen kans gegeven.
-Vassilis Rafaelides in Politika Themata

Uit een intervieuw met de maker:

“Wat ik door Topos kraniou probeer over te dragen is een begrafenisceremonie voor een land en zijn volk, dat altijd zijn dromen voor kleingeld heeft moeten bedragen, dat de hoop heeft opgegeven en wacht op de wederopstanding die, zoals het er naar uitziet, nooit vlees zal worden…en tegelijkertijd probeer ik een christus/mens te tonen die zijn vader begraaft en hulpeloos terugkeert naar zijn baan in de fabriek…een man in zijn eindeloos lijden, nu en voor altijd.”