Ana y los lobos

Het universum van Anna is zeer besloten in zijn symbolische en spaanse dimensies, zij het volgens een speciaal dramatisch mechanisme. Een buitenlandse, gespeeld door Geraldine Chaplin (wat ons de gelegenheid geeft te wijzen op de belangrijkheid van deze actrice in het universum van Saura, waarin ze is ontluikt tot een groot actrice), dringt binnen in een landelijke spaanse gemeenschap die geheel op zichzelf is aangewezen en brengt er, tegelijkertijd met de nieuwschierige en kritische blikken van de buitenwereld, het onthullende en rustverstorende sexuele element binnen dat deze gemeenschap in uiterste verwarring zal brengen en zijn obsessies en remmingen zal doen ontploffen.
…
De cinema van Carlos Saura is dus, zonder enige tweeslachtigheid, een politieke cinema, zelfs als hij zijn uitgangspunt neemt in een misdaadverhaal of een parabool. “Zelfs”, of eerder “juist omdat” hij deze uitgangspunten moet nemen om de censuur te omzeilen en om voort te kunnen gaan, terwijl zoveel oudgedienden van de eens jonge spaanse cinema al hebben besloten te zijgen of zich in te voegen in een van de ergste commerciële systemen. En onder andere deze film is voor ons voldoende om Saura te bevestigen, niet alleen als een auteur die zijn toch zo delicate vak als een meester beheerst maar ook als een cineast die een voorbeeld is (evenals trouwens zijn vaste producent Elias Querejeta) voor de wijze waarop talent en wilskracht, zonder nog te spreken van moed, in staat zijn censuur te overwinnen.

Interview

Carlos Saura: “Ik heb in Anna het symbolisme tot het uiterste gedreven, maar weloverwogen, want ik wilde dat er geen misverstanden konden ontstaan over de betekenis van de personen. Ik heb er prototypes van gemaakt, uitgaande van de onderwerpen van conversatie die taboe waren in families in die tijd dat ik kind was: de godsdienst, de politiek en de sexualiteit. Die drie blijken nog steeds de drie grote verboden te vormen van de spaanse censuur, die ons dus als kinderen blijft behandelen. Met deze drie prototypen als basis die aan het begin van het verhaal worden aangegeven, heb ik geprobeerd niet alleen definities van hun aard te geven maar ook om hun onderlinge verhouding te definiëren, de spelletjes die zij onder elkaar spelen.”

– Interview met Guy Braucourt in Ecran ’73-18