Nathalie Granger

Interview met de maker: - Er is wel eens gesproken over de fascinatie die de film uiytoefent op de toeschouwer. Volgens mij komt dit door het onzekere gevoel dat altijd gepaard gaat met het ontdekken van een ruimte, een gezicht, een object. Als je een huis binnenkomt om iets bepaalds te ontdekken, kan dat bepaalde je fascineren, maar niet het huis. Maar als je zomaar een huis binnenkomt, zonder voorbereid te zijn, zoals het in 98 procent van de films gebeurt, op een manier dat je er op bedacht bent, wordt het huis zelf object van fascinatie. Wat deze film betreft wordt detoeschouwer in twee verbonden etappes gefascineerd. De eerste keer als hij zelf het huis binnenkomt. De tweede keer als de verkoper op zijn beurt het huis binnenkomt. Je ziet dat hij op zijn beurt ziet wat je al gezien hebt. Want van dat moment af ben je niet meer degene die je in het begin van de film was: je bent de verkoper geworden. De film had ook 10 april 1972 kunnen heten. Twee delen ontmoeten elkaar. Visueel: twee vrouwen op een lente-namiddag in een huis. Geluid: de radio heeft het over twee jongens die een moord gepleegd hebben en op het punt staan gepakt te worden. Misschien begint op het moment dat de vrouwen de radiostem horen het werkelijke drama./ Een alledaags drama, ongetwijfeld, maar een dat de blikken van de vrouwen verduistert, hen sneller doet lopen, de druk van de muren op de gesloten ruimte voelbaar maakt. Een klein meisje werkt niet op school. Slaat haar klasgenoten. MOet in het internaat. Is het dit dat de dreiging vormt? Of gaat het nog om iets anders?