"Het leven is kort, we moeten blijven dromen", zegt een vrouw aan het begin van dit fijngevoelige debuut. De drie hoofdstukken van Mes nuits feront écho dragen de naam van de zoekende hoofdrolspelers, die zulk levensadvies wel kunnen gebruiken: Eliane, een jonge Canadese vrouw die in Mexico pianoles geeft, Romes, haar zachtaardige werkgever, en Pablo, Romes' vader die zijn dagen slijt in een verzorgingstehuis. Ze lijken allemaal op iets te wachten: een teken van een overleden geliefde, een laatste goed gesprek.
Alle drie hopen ze hun geluk elders te vinden. Eliane verruilt het koude Canada voor het gevaarlijke Mexico, en Romes en Pablo vertrekken samen voor een laatste reis naar China. “We doen ons best in een wereld waar we geen grip op hebben”, zo omschrijft Romes zijn pogingen om het goede te doen. Hij ziet het leven als autorijden in de mist: ook al zie je niet wat er voor je gebeurt, je moet vertrouwen houden.