El viento sabe que vuelvo a casa

Ignacio Agüero is een goede vragensteller en een geduldig luisteraar. De filmnestor reist af een naar een klein eilandje bij Chiloé, voor de kust van Chili, om er acteurs en locaties te zoeken voor een nieuwe speelfilm. Als basis voor dit project wil hij een lokaal verhaal gebruiken, een variant op Romeo en Julia. Niemand blijkt het verhaal te kennen. Wel vertellen de eilanders hem over de moeizame relatie tussen inheemse bevolking en mestiezen, het onderhuids nog altijd aanwezige racisme en de enkelingen die zich aan de vooroordelen hebben weten te onttrekken.
José Luis Torres Leiva volgt Agüero met zijn camera. Zijn El viento sabe que vuelvo a casa is een film over romantische liefde en liefde voor de geboortegrond. Dit gevoel ontvouwt zich traag, op het ritme van het eiland dat veelal gehuld is in mist. Met omtrekkende bewegingen en doorzettingsvermogen krijgt Agüero de bewoners zover zich bloot te geven. Het resultaat is een intiem, bijna breekbaar portret van een geïsoleerde samenleving.