Gluckauf

Vijftiger Lei (Bart Slegers) is een Zuid-Limburgse kruimeldief die met veel vallen en opstaan weet te overleven. Zijn zoon Jeffrey is alles voor hem; meer heeft hij niet. Het is deze verstikkende liefde die in Gluckauf centraal staat. Er rust echter een doem op, die zijn wortels heeft in de geschiedenis van de streek.
De sluiting van de mijnen in dit vergeten gebied van Nederland is - zonder dat het opzichtig wordt ingewreven - voelbaar tot in de poriën van de vertelling, als een wond die maar niet wil helen. Deze doem (de ex-vrouw van Lei heeft het over ‘een straf’) krijgt een fraaie visuele vertaling. Als een voorbode van wat komen gaat, ogen veel ruimtes somber en duister. En tijdens de cruciale autorit van vader en zoon - het moment waarop hun verwijdering nagenoeg definitief is (als Jeffrey zegt dat Lei ‘als een wijf klinkt’) - zien we nog slechts een glimp van Leis gelaat, zijn we een fractie verwijderd van het inktzwart dat zal volgen.
Remy van Heugten, zelf opgegroeid in deze streek, heeft er een persoonlijke, aangrijpende film van gemaakt die op alle niveaus overtuigt: scenario, spel, camera, artdirection en montage staan als een huis. De felrealistische stijl doet onmiskenbaar denken aan de films van de gebroeders Dardenne, die het gros van hun films slechts een steenworp verderop situeerden. Met Gluckauf heeft Nederland nu zijn eigen variant, even pijnlijk als krachtig.