Phoenix – Evgeny Gusyatinskiy

“Die wijn is slecht, maar haalt de bittere spaghettismaak weg”. Dit is wat regisseur Bram Droulers over zijn film zegt. Niet alleen is dit het meest onconventionele director’s statement dat ik in jaren gelezen heb, het vormt ook een sleutel tot Phoenix, doordat het de speelsheid en melancholie versterkt.

Gevraagd naar het programmaonderdeel Bright Future zeggen IFFR-programmeurs vaak dat het draait om jonge talenten, gedurfde stemmen, gewaagde verhalen en nieuwe stilistische benaderingen. Allemaal waar, en toch gebeurt het niet vaak dat een Bright Future-film die eigenschappen op een zo directe, bijna tastbare manier belichaamt.

Phoenix vormt een vrije en nieuwsgierige verkenning van alles waaruit de film bestaat – van verschillende filmstijlen en verwijzingen naar doe-het-zelf- en post-internet-esthetiek, tot post-gender-identiteit en seksualiteit. Het is ook meteen duidelijk dat Bram Droulers, die zowel filmmaker, muzikant, acteur als schrijver is, film ziet als een fluïde interdisciplinair medium op het snijvlak van cinema, moderne (digitale) kunst en social media.

Zijn eerste mid-length documentaire EXIT ging over kunstenaar Laure Prouvost, wier radicale mash-upbeelden, gecombineerd met desoriënterende teksten, een enorme impact hebben omdat ze de kijker direct aanspreken. Geworteld in het heden, spreekt ook Phoenix – met een verhaal over liefde en opstand – ons ongegeneerd en rechtstreeks aan, op een persoonlijke, ironische en serieuze manier die misschien alleen mogelijk is dankzij echte, onvermoeibare jeugdigheid.

Geschreven door Evgeny Gusyatinskiy