Stella Polare

Stella Polare is een contemplatief video-essay waarin de 'verteller' een centrale plaats inneemt. We bevinden ons in een havenstad ergens in oud-Europa, en observeren de mensen die over de kade bij het strand wandelen. De verteller blijft in de marge van deze wereld; hij observeert het verkeer van wandelende mensen en de consumptiestroom. Hij is vergankelijk, net als alle anderen. Net als de kijker. De stad waarin we ons bevinden is specifiek, maar representatief voor veel andere Westerse steden; zowel fictief als werkelijk, de burgers lijken te wandelen - of te slaapwandelen - door de geschiedenis, in een mengeling van herinnering en vergetelheid. Ian Wiblin en Anthea Kennedy, beiden uit de Stephen Dwoskin-'stal', gaven al in eerdere films blijk van een hoogst persoonlijke benadering van de cinema en de wereld waarin we leven. Sleutelbegrippen voor hun enigszins cryptische film Stella Polare zijn onder andere geschiedenis, oorlog, hedendaagse politiek, de aanzet tot de Eerste Wereldoorlog, aan militaire oorlogsvoering gerelateerde getuigenissen en de subjectieve connotaties van een begrip als terrorisme. Het is eigenlijk pas bij de aftiteling dat de kijker begrijpt wat de oorsprong is van de wijze, ietwat melancholieke, nogal onthechte woorden op de voice-over. En dan nog blijven er veel vragen over. Sterker nog, dan beginnen ze pas. (EH)