JLG/JLG

Een film waarin Godard de intimiteit en complexiteit van zijn recente videoprodukties heeft ingezet voor een zelfportret op het bioscoopdoek. De regisseur komt in zijn montageruimte in beeld, als een schilder in zijn atelier, maar het begrip zelfportret moet toch niet al te letterlijk worden genomen. Godard laat zien hoe hij - in beelden - over film in onze tijd denkt. De melancholische en contemplatieve toon en het geïmproviseerde karakter van de film bracht Thierry Jousse (Cahiers du Cinéma) er toe een vergelijking te maken met jazz-muziek. Ook letterlijk speelt muziek een nadrukkelijke rol: zoals Godard de beelden uit diverse historische films in een vrije montage aaneensmeedt tot een nieuw beeldverhaal, zo monteert hij fragmenten uit klassieke muziekstukken aan elkaar tot een opmerkelijke filmscore. Belangrijk op de geluidsband is ook Godards voice-over die zichzelf af en toe in de rede valt of door zichzelf heen praat. Het betoog in beeld en dat op de geluidsband bewegen zich relatief onafhankelijk van elkaar. Godards betoog is bewust strijdig met de gangbare logica en ligt dichter bij poëzie dan bij het essay. A film in which Godard has utilised the intimacy and complexity of his recent video productions for a self-portrait on the cinema screen. The director is shown in his editing room, like a painter in his studio, but the term 'self-portrait' should not be taken too literally. Godard shows - in pictures - what he thinks about film in our era. The melancholy and contemplative tone and the improvised character of the film led Thierry Jousse (Cahiers du Cinéma) to make a comparison with jazz music. Music also plays an important role in a literal sense: just as Godard uses free editing to fuse the pictures from various historic films into a new visual narrative, he also edits fragments from classic pieces of music into a striking film score. An important element in the sound track is Godard's voice-over, occasionally interrupting himself or talking at the same time. The visual argument and that on the sound track are relatively independent of each other. Godard's argument is deliberately at odds with conventional logic and is closer to poetry than to the essay.