The House is Black

‘Er is geen tekort aan lelijkheid in de wereld. Als de mens zijn ogen ervoor zou sluiten, zou er zelfs nog meer zijn.’ Zo begint deze korte film van een van de meest geliefde moderne dichters van Iran, een vrouw wier werk nog steeds een stempel drukt op de Iranese cultuur. (Haar gedicht The Wind Will Carry Us speelt een belangrijke rol in de gelijknamige film van Abbas Kiarostami uit 1999.) Hamid Dabashi noemt The House is Black het begin van een avontuurlijk decennium Iraanse cinema: ‘De film moet beschouwd worden als veruit de belangwekkendste van begin jaren zestig, een werk dat met zijn poëtische benadering van melaatsheid in veel opzichten vooruitliep op de Iranese film van de jaren tachtig en negentig.’ Chris Marker vergeleek de film met Las hurdes van Buñuel.
Farrokhzad mag een ‘poëtische benadering van melaatsheid’ gemaakt hebben, maar hij maakte tegelijk een feitelijke documentaire over het dagelijkse leven in een leprakolonie in Noord-Iran. Een sterk contrapunt naast het deprimerende onderwerp is de voice-over van Farrokhzad, op gedempte toon, vol mededogen.
Dit is zonder twijfel een film die moeilijk te bekijken is, maar die juist daarom des te genereuzer en onweerstaanbaarder is. Door het thema direct te benaderen, met een gevoelige, maar onbevreesde blik, doorbreekt Farrokhzad het weerzinwekkende imago dat slachtoffers van de ziekte zo vaak achtervolgd heeft, en bevestigt daarmee hun veerkracht en menselijke schoonheid.