Ecrire

Net als in La Mort du jeune aviateur anglais filmt Benoit Jacquot een gesprek met zijn vriendin Marguerite Duras. Op zich al een hele gebeurtenis om die vrouw te zien, met haar meisjesachtige kapsel, haar gekromde alertheid, haar verfijnde manieren, haar doordringende manier van spreken (elke uitspraak is een zeer precieze, klinkende gedachte) en haar grote droevige ogen. Deze keer gaat het gesprek over het schrijven zelf, daad van eenzaamheid, grootsheid en gekte. De 'nacht' van het schrijven. Dat levert bijvoorbeeld één fantastisch moment op, als Duras het leeuwendeel van de moderne literatuur afdoet met de terloopse opmerking dat er in de meeste boeken niet genoeg 'nacht' zit. Er zit wel volop nacht in Michelet, waarover ze lyrisch uitroept 'Michelet, Michelet, Michelet!' Het duister van het boek, het duister van het schrijven ervan in haar huis, een plek die verontrustender, minder geruststellend is dan de kamer van Virginia Woolf. Jacquots eigen afgemeten cinematografische idioom is in perfecte overeenstemming met Duras' overpeinzing over de gekte van het schrijven. Zo wordt dit werk veel meer dan een verzameling plaatjes bij het laatste boek van Duras. (KJ)